jueves, 30 de abril de 2009

ENYORANÇA


16 MESOS 484 DIES
11.616 HORES

6 comentarios:

MARINA. dijo...

SAPS ?acabi d entrar a sa teu habitació , per enviar fotos a l oncle Pitu ...i per uns moments ..
m ha vingut el record de sa teu olor...potser perque he rentat es teu nórdic, que l hem fet servir ,i l he posat as costat des radiador..o,potser,ses alucinacions...a vegades et veig ! vaig pes carrer i ..de cop! el cor fa un salt!
un jersei , unes ulleres , uns cavells,algu m ha recordat ..i..t acabi veiguent..
és horrorós....quan t adones que no és veritat.
16 mesos , sembla poquet per segons que, veritat, AMOR?
dit en dies..ja es més temps...
peró ,IMAGINAT ..D AQUESTES HORES
QUE FA QUE EM VAS DIR .."ARA TORNI"
TOTES AQUESTES HORES QUE HAN PASSAT
HE ESTAT PENSANT EN TU.
Menys ses horetes que puc agafar el son.
Pero de dies , per MOLTA DISTRACCIÓ ,que tingui, SEMPRE , SEMPRE , EN UN INSTANT DE CADA HORA,
ET PARLI, O ET PLORI...
AMOR,tinc que sortir una estoneta d aquesta habitació, on tantes estones hi passi...
PETONS...
MARE

Pilar dijo...

Marina, se fuerte, hoy es un día triste y doloroso, tu y yo lo sabemos.
Como te entiendo, la veo tantas veces, en tantos sitios, se me para la respiración... y luego soy consciente, no es ella, no sera ella nunca... y como duele Marina, como duele.
Lo que dices del tiempo es cierto, yo cada vez la echo más de menos, la añoro más.
Y no va a volver más a casa, no voy a oir más su risa, ni ver sus oyuelos cuando sonreia, o su voz cuando rundinaba. Como la quiero, como la añoro, como te entiendo amiga....
Un abrazo muy, muy fuerte Pilar

Anónimo dijo...

Marina, Sandra i Esteve molts petons i una forta abraçada,en Marc va tenir molta sort de crèixer i viure amb una familia tan encantadora i fantàstica.

Us estimo molt!!
Roser

Mercè dijo...

Marina, os envio una forta abraçada des d'Amer.
Un petó.
Mercè.

Anónimo dijo...

Un abrazo y un beso muy fuerte de todo corazon los quiero mucho

Elena dijo...

"NUESTROS ANTIDOTOS NATURALES DE LA DESESPERANZA NO DESCANSAN HASTA ENCONTRAR UNA EXPLICACION QUE DE SENTIDO A LA TRAGEDIA Y ALIVIE NUESTRO TORMENTO".

TODAS LO LOGRAREMOS SIN NINGUNA DUDA, NUESTROS HIJOS, HIJAS ESTAN CON NOSOTRAS Y NUESTRA OBLIGACION CON ELLOS, ES SEGUIR VIVIENDO, POR ELLOS Y PARA ELLOS, NUESTROS HIJOS QUIEREN QUE SIGAMOS HABLANDO CON ELLOS Y DE ELLOS PORQUE SIGUEN ESTANDO Y MAS QUE NUNCA, DENTRO DE NOSOTRAS.

Marina, esto me lo han escrito hoy a mí, y me ha gustado tanto que te lo anoto yo a tí.
Es bonito eh?