viernes, 7 de mayo de 2010

ET NECESSITI !!

Marc ! carinyo , aquest temps m´esta embogint.
Et trobi a faltar, necessiti tot de tù per viure.Trobi a faltar ses nostres bromes , es nostrus jocs,
quan cridava i m´enfadava ....ara m´adoni que a vegades per tonteries.
Es teu olor , sa teu pell...veure es teus ulls....tot tot....
i MAI MÉS MARC!! només hem pogut estar junts 14 anys, que injust!! ....és impossible entendre
el sentit de tot, la paraula "felicitat" ...és la més curta en el seu significat...
per mi es va esborrar aquell maleït moment de sa meu vida...podrè tindre moments feliços però
MAI més la felicitat.
Em va explicar una bona persona que m´esta ajudant en aquest viatge on ell també té billet , que tenim mal entés el significat de felicitat doncs ens pensem que és per temps i és una cosa breu ,
de instants , doncs a la vida sempre hi han entrebancs...vaig entendre´l bastant ...però clar
pensava "sí , hi han" entrebancs"però t´aixeques i tornes a caminar ..."jo no puc tornar a caminar...sempre més portaré "crosses"i lo pitjor és que molt sovint ja m´arrossegui perque
no puc més....
em diuen que amb es teus records em puc trobar bé ..recordant tot lo bo que hem compartit,
M ´ÉS IMPOSSIBLE !!encara em posi pitjor quan recordi i veig que rès tornarà ...
voldria viure es teus estudis , sa teu primera feina ..es teu amor....sa teu sortida de nits i arribar malament a sa casa...sa teu majoria d´edad i amb aixó és teu cotxe ..(ja en parlaves...i tot just anaves amb sa meu moto..) es teus partits de fútbol...es teus gols...voldria enfadar-me amb tù ...i riure ...VIURE !! MARC , VIURE!!
T ´ESTIMI AMOR MEU..T´ENYORI..
SEMPRE AMB MI ..
UN PETÓ QUE NO ACABI MAI...
MAMI..

13 comentarios:

Anónimo dijo...

Marina, com els anyorem veritat!
Passan els dies i sempre penses
que demà serà diferent, que demà t`aixecaras amb més anim...
però arriba... i el buit que hi ha dins teu continua sensa poder-sa omplir, perqu´ens falten totes les seves vivencies que ja no tindrem mai.
El dia a dia es fa feixuc, peró mai em d´ abandonar la lluita per tira endevant, ells volien viure...
i nosaltres em de fer-ho per ells.
Com tu estas fent, amb tota la força.

Un peto i per tots tres
rosa

MARTA dijo...

Et volia escriure en el mateix moment de llegir el teu escrit, però hi ha tant dolor en les teves paraules que no vaig poder fer res més que plorar.
Saps que pots compartir tot el teu dolor amb mi,el dolor compartit és fa més suportable.
UNA ABRAÇADA INMENSA,companya de camí.

marina dijo...

Rosa , marta estimades...vosatrus m´enteneu !!
com costa seguir!!
Rosa , qui millor que tù per dir-me el que em dius
"ells volien viure!! amb lo que m´has explicat de la meritxell...
tots volien viure!!i els hi tocava...com confiar amb rès desprès d´aixó?
una abraçada molt forta i seguirem juntes aquest fosc camí...on rès podrà ser mai mès igual.
marina

Elena dijo...

Y es posible Marina, que aún podamos llegar a pensar si esto es un mal y largo sueño del que no hay forma de despertar¡
Tampoco pedíamos una felicidad excesiva verdad?, tan sólo tenerlos. Ya sabemos que esta vida tiene más espinas que rosas, pero la vida se trata de eso de vivirla.
Un beso Marina.

Elena

Pilar dijo...

Marina, entro de vez en cuando en el blog, es que te entiendo tanto, os entiendo tanto, que acabo llorando siempre.
Como duele, cuando te dicen, ya han pasado casi dos años, tienes que hacer vida normal.
Vida normal, nosotras nunca tendremos vida normal y eso solo lo entendemos nosotras, esa añoranza, ese dolor tan intenso por no poder abrazarlos, por no oirlos. Marina tengo mucho miedo de olvidar su timbre de voz, su risa, ...
Cada dia es mas penoso, a veces la rabia me ahoga como los primeros dias, la rabia, la impotencia, el porque??? porque ella? porque ellos?
No hay dia que algo no haga que se produzca ese nudo en la garganta que te nubla los ojos y la cabeza.
En la calle, en la casa, en el aire, siempre esta ella, siempre estan ahi.
Quiero conformarme y pensar que Cristina es esa energia que me ayuda cada dia a seguir adelante, la siento en mi corazon, pero no puedo abrazarla, tenerla...
Y recuerdas miles de detalles, que creias que habias olvidado y duelen, queman...
Y te dicen no tienes que torturarte, el tiempo lo cura todo...
Ellos no saben que el tiempo no cura nada, el tiempo solo me sirve para pensar que cada dia es un dia menos en el camino que me llevara a reencontrarme con ella.
Y me siento mal, pienso en mi otra hija, Gloria, a la que quiero tanto como a vosotras os pasara con vuestros otros hijos, pero Cristina no esta, yo he tenido mas suerte que tu, la tuve 27 años conmigo, pero siguen siendo pocos.
Marina, Marta, Rosa, Elena, os quiero compañeras y hermanas. se que vosotras entendeis mi dolor y no me siento tan sola. Pilar

marina dijo...

AMIGAS, PILAR,es la mami de cristina, podeis conocerla
en EL BLOG DE PITU.
Vereis que belleza!! que morenaza , que ojos!! y su sonrisa , con sus hoyuelos...
Cristina se fuè haciendo lo que màs le gustaba
ESCALAR..la montaña con la que ella estuvo tan unida
,la montaña su pasiòn......

juntas tenemos que intentar seguir...
nosotras nos entendemos...

Pilar...me has emocionado !
yo también pienso en todas vosotras...
sè que mi dolor no és único ...
UN BESO TIERNO Y MIMOSO ...DE MAMI ..
MARINA

MARIA JOSE BRITO dijo...

Marina,
Interpreto ET NECESITI!!! como un SOS, una llamda de socorro. Yo no soy
nadie para darte consejos y no te los voy a dar, entre otras cosas
porque me siento igual que tú.Sólo puedo hablarte de lo que pienso, de
lo que me esfuerzo en pensar.
El tiempo me enloquece de igual forma que a tí. Añoro terriblemente
todo lo de Hugo, absolutamente todo. Hugo llenaba la vida de una manera
muy especial y es casi imposible vivir sin ello. Pero alli está Ares su
hermana para hacerme vivir con lo especial de ella.
"Entrebancs" hay muchos en la vida, pero tienes razón cuando dices que
de este, no se levanta nadie nunca más. Sin embargo ésto no implica
Marina que estemos tiradas en el suelo, podemos estar sentadas, que no
es lo mismo que estar tiradas. También estoy de acuerdo en que ya siempre
necesitaremios "crosses", si no fuera por ellas yo tampoco podría
andar, ni tú, ni yo, ni nadie.
Dicen que el recuerdo nos ayudará a vivir, dicen dicen dicen...¿cómo
nos va a ayudar, si recordando es cuando más constatamos que eso nunca
más volverá? Pero... ¿tenemos algo más? No, pues tenemos que aferrarnos
a ello. Porque seguro que los recuerdos que tienes de Marc al igual que
los que yo tengo de Hugo, son buenos, son de felicidad, ellos fueron
felices el tiempo que estuvieron aquí, per ¡claro! les quedaba todo por
vivir, también lo malo Marina, y eso se lo han ahorrado.

Anónimo dijo...

Hay quien dice que hay que volver a vivir, yo desde el primer día he dicho que lo que hay que hacer es seguir viviendo, aprender a seguir viviendo.¡Qué fácil sería volver a vivir! Volver a vivir sería vivir una vida distinta, y en esa difícilmente podrían estar nuestros hijos. Tenemos que seguir viviendo sin ellos y aprender a hacerlo con todo lo que nos han dejado.
Si te has fijado Marina hasta ahora sólo he hablado de nosotras "no podemos vivir así" "lo necesitamos todo de ellos para seguir viviendo, sus ojos,su piel,sus risas, sus enfados" "no volveromos a ser felices" etc.etc. Todo ésto es el egoismo del que hablo en AMARGA LLUVIA y en AROMAS DE UNA AUSENCIA, y que por otra parte tenemos todo el derecho a sentir, ya que es un egoismo enmascarado, mezclado con muchísimo dolor.
Ahora vamos a hablar un poco de ellos: nosotras no podemos vivir así, pero... ¿y ellos? ¿quién nos asegura que ellos no estén? ¿y que no estén bien. Como digo en AROMAS DE UNA AUSENCIA, el nacimiento a la vida se mire por donde se mire es un milagro,¿por qué no lo va a ser también el nacimiento a la muerte? No tenemos la certeza del todo Marina, pero tampoco la tenemos de la nada, y eso es a lo que debemos agarrarnos, llámale como quieras, pero ¡agárrate a ese algo!, por lo menos concédete la duda, no descartes posibilidades. Tenemos las mismas pruebas para negar que para creer en algo.
No puedes ni debes creer por los argumentos que te den los demás, la fe no se explica, ni se estudia,ni se aprueba, ni se suspende, tan solo se siente, y eso te lo tiene que respetar todo el mundo. A lo único que te pueden animar y es lo que yo hago, es a que te concedas el beneficio de la duda. Quizá es ella la que más te pueda ayudar en este momento, si logra hacerte un buen sillón en el socavón en el que nos encontramos... pues bien venida sea, luego... Dios dirá,con plantearnos de momento el día a día, yo creo que tenemos suficiente.
Lo que estamos viviendo Marina, nos da derecho a todo o a casi todo, pero al mismo tiempo también nos obliga, nos obliga a aferrarnos a todo lo que nos pueda ayudar, a lo que entendamos y a lo que no entendamos, a lo que conocemos y a lo que no conocemos, a lo que nos gusta y a lo que no nos gusta tanto, a la familia, a los amigos(cuando nos proponen por ej salir a cenar) a los conocidos y hasta a los que no conocemos.
Lo que no debemos hacer es irnos por las ramas,alejarnos de la realidad, intentando buscar un sentido a la muerte de nuestro hijo, porque por lo menos de momento, no lo vamos a encontrar.
Ya sé que es un tópico, pero imagínate por un momento que tu hijo está viéndote, o mejor aún, imagínate que está viviendo a tu lado, y este duelo tuyo fuera por otra persona querida, ¿Marc sería feliz si te viera sufrir de esta manera? Yo puedo asegurarte que Hugo no lo sería, sufriría mucho si me viera a mí así. Y ya no hablo de su hermana ¿Cómo voy a mortificar a Ares, con el dolor añadido de ver a su madre abatida?
Yo no pasé así mi infancia y mi adolescencia, y no la quiero para mi hija.
Y no nos engañemos Marina, el tiempo esto no lo cura, siempre estaremos en duelo ¡siempre! ¡siempre! siempre! y a mí que nadie intente quitármelo. Quiero que sea así, porque de esta forma siempre habrá una presencia, una ausencia presente que nos acompañará hasta el final, eso no nos lo puede quitar nadie.Eso sí, tenemos que aprender a gestionar este duelo, tiene que ser un duelo sano, no patológico. Tenemos que aprendera a llevar este duelo, de la forma más digna de la que seamos capaces. Ese es el gran trabajo que tenemos, con el que nos hemos de enfrentar a diario, y para que este esfuerzo de sus frutos, supongo que nos tenemos que agarrar a todo, incluso a las grandes dudas.
Un abrazo muy fuerte.
Mª José Brito

MARIA JOSE BRITO dijo...

Hay quien dice que hay que volver a vivir, yo desde el primer día he dicho que lo que hay que hacer es seguir viviendo, aprender a seguir viviendo.¡Qué fácil sería volver a vivir! Volver a vivir sería vivir una vida distinta, y en esa difícilmente podrían estar nuestros hijos. Tenemos que seguir viviendo sin ellos y aprender a hacerlo con todo lo que nos han dejado.
Si te has fijado Marina hasta ahora sólo he hablado de nosotras "no podemos vivir así" "lo necesitamos todo de ellos para seguir viviendo, sus ojos,su piel,sus risas, sus enfados" "no volveromos a ser felices" etc.etc. Todo ésto es el egoismo del que hablo en AMARGA LLUVIA y en AROMAS DE UNA AUSENCIA, y que por otra parte tenemos todo el derecho a sentir, ya que es un egoismo enmascarado, mezclado con muchísimo dolor.
Ahora vamos a hablar un poco de ellos: nosotras no podemos vivir así, pero... ¿y ellos? ¿quién nos asegura que ellos no estén? ¿y que no estén bien. Como digo en AROMAS DE UNA AUSENCIA, el nacimiento a la vida se mire por donde se mire es un milagro,¿por qué no lo va a ser también el nacimiento a la muerte? No tenemos la certeza del todo Marina, pero tampoco la tenemos de la nada, y eso es a lo que debemos agarrarnos, llámale como quieras, pero ¡agárrate a ese algo!, por lo menos concédete la duda, no descartes posibilidades. Tenemos las mismas pruebas para negar que para creer en algo.
No puedes ni debes creer por los argumentos que te den los demás, la fe no se explica, ni se estudia,ni se aprueba, ni se suspende, tan solo se siente, y eso te lo tiene que respetar todo el mundo. A lo único que te pueden animar y es lo que yo hago, es a que te concedas el beneficio de la duda. Quizá es ella la que más te pueda ayudar en este momento, si logra hacerte un buen sillón en el socavón en el que nos encontramos... pues bien venida sea, luego... Dios dirá,con plantearnos de momento el día a día, yo creo que tenemos suficiente.
Lo que estamos viviendo Marina, nos da derecho a todo o a casi todo, pero al mismo tiempo también nos obliga, nos obliga a aferrarnos a todo lo que nos pueda ayudar, a lo que entendamos y a lo que no entendamos, a lo que conocemos y a lo que no conocemos, a lo que nos gusta y a lo que no nos gusta tanto, a la familia, a los amigos(cuando nos proponen por ej salir a cenar) a los conocidos y hasta a los que no conocemos.
Lo que no debemos hacer es irnos por las ramas,alejarnos de la realidad, intentando buscar un sentido a la muerte de nuestro hijo, porque por lo menos de momento, no lo vamos a encontrar.
Ya sé que es un tópico, pero imagínate por un momento que tu hijo está viéndote, o mejor aún, imagínate que está viviendo a tu lado, y este duelo tuyo fuera por otra persona querida, ¿Marc sería feliz si te viera sufrir de esta manera? Yo puedo asegurarte que Hugo no lo sería, sufriría mucho si me viera a mí así. Y ya no hablo de su hermana ¿Cómo voy a mortificar a Ares, con el dolor añadido de ver a su madre abatida?
Yo no pasé así mi infancia y mi adolescencia, y no la quiero para mi hija.
Y no nos engañemos Marina, el tiempo esto no lo cura, siempre estaremos en duelo ¡siempre! ¡siempre! siempre! y a mí que nadie intente quitármelo. Quiero que sea así, porque de esta forma siempre habrá una presencia, una ausencia presente que nos acompañará hasta el final, eso no nos lo puede quitar nadie.Eso sí, tenemos que aprender a gestionar este duelo, tiene que ser un duelo sano, no patológico. Tenemos que aprendera a llevar este duelo, de la forma más digna de la que seamos capaces. Ese es el gran trabajo que tenemos, con el que nos hemos de enfrentar a diario, y para que este esfuerzo de sus frutos, supongo que nos tenemos que agarrar a todo, incluso a las grandes dudas.
Un abrazo muy fuerte.
Mª José Brito

alcalde dijo...

Llegint tot els comentaris d'aquestes super-mares s'em fa un nus al coll que fins i tot em costa respirar , només us puc dir que heu de tirar endevant com sigui, i que la gent que diu: que el temps ho cura tot, es que no tenen ni puta idea...però si amigues meves heu de tirar endevant com sigui i aprendre a viure amb aquesta realitat.

Una abraçada molt forta a totes i compteu amb mi pel que volgueu i també penseu que els pares també estant patint molt i els hi heu de fer costat, perque ja sabeu que les dones som el sexe fort

Un altra abraçada encara més forta

Montse

Elena dijo...

Gracias Marina por decirme que Mª José Brito te había anotado en tu blog: este mensaje va para ella: Eres genial redactando. Intenté enviarte un mensaje de enhorabuena a través de internet pero no pude. Marina me recomendó tu primer libro y touché: tus palabras son las mías.
Genial.
Y tu comentario de ahora directito también al centro de nuestros sentimientos: enloquecidas, siempre en duelo, pues si..recuerdos de su ausencia, y efectívamente ¿quien nos ha dicho que allí están mal? Sólo nos faltaría esa gran señal, este mensaje, que al menos yo no recibo.
Únicamente Mª José: soy en esto pura ciencia: el nacimiento a la muerte para mi es la nada. Cada ser vivo que muere es la nada. Pero claro ahí estámos para darle vueltas al espíritu del ser humano. Para qué tener la capacidad de pensar.. si luego es para nada?..
A todas y todos los padres y madres un beso grande.
Elena, la mami de Alex.

MARIA JOSE BRITO dijo...

Gracias Elena por tu comentario. Mis palabras son las tuyas y las de otros muchos, porque creo que son palabras reales, que no se van por las ramas de una realidad que convive con nosotros, y eso siempre se agradece. Yo, al igual que tú, necesito hablar y que me hablen de lo real, no de utopías o metáforas que en el fondo ni ayudan, ni dicen nada.
Un abrazo, Mª José Brito

Vane dijo...

El traductor no me funciona bien, así que no entiendo todo lo que dices, pero tampoco me hace falta Marina, porque te entiendo perfectamente.....me imagino lo que significa cada palabra que no entiendo, y seguro que no me equivoco.....un beso mi niña, y miles para el cielo.